Het aftellen begint al...
Blijf op de hoogte en volg Carin
17 Februari 2017 | Kenia, Shimo la Tewa
En hier is dan alweer één van mn laatste verslagen.. 3 maanden lijken lang, en als ik terugdenk aan wat ik allemaal heb meegemaakt lijkt het nog veel langer, maar aan de andere kant vliegt het ook voorbij! En er is nog zoooooveeeel te doen hier, dat ik heel graag nog langer zou blijven.
Op dit moment wacht ik op Steve, taxichauffeur, om me naar het RC te brengen.
Normaal ga ik altijd met OV, maar aangezien ik een zware antiobiotica kuur heb om een slepende blaasontsteking nu eens eindelijk helemaal te vernietigen, moet ik het zo rustig mogelijk aan doen. Beter zou zijn om thuis te blijven maar vandaag is de 2nd anniversary van het RC en dat wil ik niet missen. Iedereen heeft er zo naar uitgekeken! Arnold en Sue zijn ook uitgenodigd en mijn motorbike pilot, Jackson, is ook vriend van het RC en zal ook van de partij zijn (in Massai outfit).
Voor die antibiotica kuur moet ik 7 dagen achtereen aan het einde van de middag naar t ziekenhuis voor een injectie. Toevallig is dat hetzelfde ziekenhuis waar de moeder van Barakka en Bahati ligt en die ik regelmatig van koek en zopie en andere artikelen voorzie. Deze vrouw heeft namelijk helemaal geen familie en haar man is overleden.... gisteren trof ik de directeur van het ziekenhuis aan bij haar bed. Pia, een zwitserese vrouw van ongeveer mijn leeftijd runt de klinkiek. Ze was bezorgd om de moeder (Evelyne) omdat ze niet meer at en dronk. Ze mist haar kinderen heel erg en ziet geen uitweg meer voor haar situatie. Ze ligt al vanaf kerst in deze kliniek en de rekening is inmiddels hoger dan dat die vrouw haar hele leven ooit nog zal gaan verdienen....T is een lang verhaal, want oorspronkelijk woonde ze helemaal aan de andere kant van Kenia. Onder valse voorwendselen van een baan was ze hierheen gelokt om vervolgens letterlijk op straat achtergelaten te worden.... met 2 kinderen...!! Behoorlijk uitzichtsloos. Pia vertelde gelukkig dat de rekening niet haar grootste zorg was, maar dat Evelyne daar niet kan blijven wonen. Logisch. Voor de korte termijn kon ik gelukkig het RC bellen en haar kinderen aan de telefon laten komen waardoor er gelukkig weer een glimlach op haar gezicht verscheen en Pilau voor haar halen waar ze vervolgens toch braaf van begon te eten. Heb William geïnformeerd en hij zou contact opnemen met de poltieagent die haar van de straat geplukt had, om te kijken of er mogelijkheden zijn voor opvang van Evelyne en haar kinderen. Ik hoop het echt, anders gaan de kinderen vanaf volgende week naar een kindertehuis.... tja, en zo ziet je avond er ineens heel anders uit dan dat je had gedacht. Dat is Kenia.
Inmiddels zijn we alweer een dag verder. Het feestje van het 2-jarig jubileum was geslaagd, hoewel ik het helemaal verkeerd begrepen had. Ik dacht dat er 20 gasten zouden zijn, maar we waren totaal met ongeveer 20... wel zo leuk eigenlijk. De dames hadden zich weer enorm uitgesloofd in de keuken en we hebben heerlijk met zn allen buiten onder de boom gegeten. Verrukkelijk! William heeft een mooie speech gehouden (in afgelopen 2 jaar zijn er 150 kinderen in het RC opgevangen geweest!). Hij benoemde in zijn speech ook alle aanwezigen persoonlijk. Heel warm allemaal (en dan bedoel ik niet qua temperatuur). Sue verbaasde zich erover hoe netjes de kinderen zich gedroegen en dat is ook best bijzonder. Ze vormen een hele hechte groep, zorgen ook voor elkaar (om beurten heeft iemand de taak om voor Bahati te zorgen: douchen, aankleden etc) en ook toen Amani er nog best griezelig uitzag door zijn huidziekte, heb ik nooit gemerkt dat de kinderen niet naast hem wilde zitten ofzo. Over Amani gesproken: we zijn nu 6 dagen bezig met de creme speciaal voor bullous disease by childhood en het is ongelofelijk hoe rustig zijn huid er nu al uit ziet. Zijn wangen zaten altijd vol met korstachtige witte plekken en die zijn al helemaal verdwenen!! Zijn huid voelt gewoon zacht! En hij is zooooooo blij. Dat maakt ons ook weer blij. Jackson was er uiteindelijk toch niet bij. Hij durfde niet te komen???!!! Omdat er onderweg poitiecontrole was!!! En die pakken je soms op, gewoon omdat er niks aan de hand is; je lichten doen het, je hebt je rijbewijs bij je, je reed niet te hard, je kunt laten zien dat je verzekerd bent en bevoegd als motorbike pilot en toch plukken ze je van de straat en dreigen je te arresteren als je dus niet met wat geld over de brug komt....! Tja, en dat heeft hij dus net niet. Bah, die corruptie hier is echt naar.
Maar onder de streep geniet ik hier toch nog steeds enorm!!
Kwaheri uwe na siku njema!
Carin
Op dit moment wacht ik op Steve, taxichauffeur, om me naar het RC te brengen.
Normaal ga ik altijd met OV, maar aangezien ik een zware antiobiotica kuur heb om een slepende blaasontsteking nu eens eindelijk helemaal te vernietigen, moet ik het zo rustig mogelijk aan doen. Beter zou zijn om thuis te blijven maar vandaag is de 2nd anniversary van het RC en dat wil ik niet missen. Iedereen heeft er zo naar uitgekeken! Arnold en Sue zijn ook uitgenodigd en mijn motorbike pilot, Jackson, is ook vriend van het RC en zal ook van de partij zijn (in Massai outfit).
Voor die antibiotica kuur moet ik 7 dagen achtereen aan het einde van de middag naar t ziekenhuis voor een injectie. Toevallig is dat hetzelfde ziekenhuis waar de moeder van Barakka en Bahati ligt en die ik regelmatig van koek en zopie en andere artikelen voorzie. Deze vrouw heeft namelijk helemaal geen familie en haar man is overleden.... gisteren trof ik de directeur van het ziekenhuis aan bij haar bed. Pia, een zwitserese vrouw van ongeveer mijn leeftijd runt de klinkiek. Ze was bezorgd om de moeder (Evelyne) omdat ze niet meer at en dronk. Ze mist haar kinderen heel erg en ziet geen uitweg meer voor haar situatie. Ze ligt al vanaf kerst in deze kliniek en de rekening is inmiddels hoger dan dat die vrouw haar hele leven ooit nog zal gaan verdienen....T is een lang verhaal, want oorspronkelijk woonde ze helemaal aan de andere kant van Kenia. Onder valse voorwendselen van een baan was ze hierheen gelokt om vervolgens letterlijk op straat achtergelaten te worden.... met 2 kinderen...!! Behoorlijk uitzichtsloos. Pia vertelde gelukkig dat de rekening niet haar grootste zorg was, maar dat Evelyne daar niet kan blijven wonen. Logisch. Voor de korte termijn kon ik gelukkig het RC bellen en haar kinderen aan de telefon laten komen waardoor er gelukkig weer een glimlach op haar gezicht verscheen en Pilau voor haar halen waar ze vervolgens toch braaf van begon te eten. Heb William geïnformeerd en hij zou contact opnemen met de poltieagent die haar van de straat geplukt had, om te kijken of er mogelijkheden zijn voor opvang van Evelyne en haar kinderen. Ik hoop het echt, anders gaan de kinderen vanaf volgende week naar een kindertehuis.... tja, en zo ziet je avond er ineens heel anders uit dan dat je had gedacht. Dat is Kenia.
Inmiddels zijn we alweer een dag verder. Het feestje van het 2-jarig jubileum was geslaagd, hoewel ik het helemaal verkeerd begrepen had. Ik dacht dat er 20 gasten zouden zijn, maar we waren totaal met ongeveer 20... wel zo leuk eigenlijk. De dames hadden zich weer enorm uitgesloofd in de keuken en we hebben heerlijk met zn allen buiten onder de boom gegeten. Verrukkelijk! William heeft een mooie speech gehouden (in afgelopen 2 jaar zijn er 150 kinderen in het RC opgevangen geweest!). Hij benoemde in zijn speech ook alle aanwezigen persoonlijk. Heel warm allemaal (en dan bedoel ik niet qua temperatuur). Sue verbaasde zich erover hoe netjes de kinderen zich gedroegen en dat is ook best bijzonder. Ze vormen een hele hechte groep, zorgen ook voor elkaar (om beurten heeft iemand de taak om voor Bahati te zorgen: douchen, aankleden etc) en ook toen Amani er nog best griezelig uitzag door zijn huidziekte, heb ik nooit gemerkt dat de kinderen niet naast hem wilde zitten ofzo. Over Amani gesproken: we zijn nu 6 dagen bezig met de creme speciaal voor bullous disease by childhood en het is ongelofelijk hoe rustig zijn huid er nu al uit ziet. Zijn wangen zaten altijd vol met korstachtige witte plekken en die zijn al helemaal verdwenen!! Zijn huid voelt gewoon zacht! En hij is zooooooo blij. Dat maakt ons ook weer blij. Jackson was er uiteindelijk toch niet bij. Hij durfde niet te komen???!!! Omdat er onderweg poitiecontrole was!!! En die pakken je soms op, gewoon omdat er niks aan de hand is; je lichten doen het, je hebt je rijbewijs bij je, je reed niet te hard, je kunt laten zien dat je verzekerd bent en bevoegd als motorbike pilot en toch plukken ze je van de straat en dreigen je te arresteren als je dus niet met wat geld over de brug komt....! Tja, en dat heeft hij dus net niet. Bah, die corruptie hier is echt naar.
Maar onder de streep geniet ik hier toch nog steeds enorm!!
Kwaheri uwe na siku njema!
Carin
-
17 Februari 2017 - 11:32
Gerry Boer:
Carin, wat een avontuur zeg en je gevoel wordt heen en weer geslingerd. Bewondering voor je/jullie inzet. je bent een mooi mens. Geniet nog van de laatste momenten daar en als ik je zo volg is het geen afscheid...
tot gauw X Gerry -
17 Februari 2017 - 11:48
Eveline:
Wat een verhaal weer. Wat een ellende en wat geweldig dat je steeds 'iets' kunt doen om het beter te maken dan het is. Het zal je zeker zwaar vallen om weg te gaan en ook om hier weer alle luxe te zien die we zo vanzelfsprekend vinden.
Liefs,
Eveline de Ruiter -
17 Februari 2017 - 13:41
Regine:
Ha Carin,
Hou je taai. Hoop dat je snel beter wordt en geniet nog van je tijd daar... voor dat je weet is het weer voorbij.
Kus,
Régine
-
17 Februari 2017 - 18:43
Fokke:
Dag Lieve Caat; Het verhaal van Evelyne komt binnen, vooral de uitzichtloosheid. Je hebt in ieder geval even "een klein lichtje aan kunnen doen"door het RC te bellen.
Dit zijn nog eens andere thema's dan discussies over 0,2% loonsverhoging of 120 of 130 km per uur mogen rijden. Wanneer kunnen we jou weer in het land verwachten?
Pas je goed op je gezondheid?
Dikke zoen; Fokke
-
17 Februari 2017 - 20:33
Hond:
Lieve Cathy,
Wat een verhaal weer! En zo blijkt ook weer hoe jij tot zegen bent daar! Voor ons allemaal echt fijn dat je binnenkort weer terug bent maar voor snap ik erg dubbel...
En ik sluit me aan bij Gerry...het is geen afscheid -
18 Februari 2017 - 18:07
Ans Lagerwaart:
Lieverd, wat een verhaal over die vrouw met die kindertjes! Ik snap dat je daar nog zoveel wilt doen!
Geniet ondanks de nare dingen nog lekker van Kenia. Je bent een kanjer!
Je verlegt een steen in de rivier van vele mensen!xxxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
