Weer een week voorbij...
Blijf op de hoogte en volg Carin
08 Januari 2017 | Kenia, Shimo la Tewa
Ben ik weer...:)
Hoewel het aan de ene kant volkomen normaal voelt om hier te zijn, moet ik mezelf af en toe toch nog steeds knijpen en denk ik: ben ik hier echt?? Ja dus.... Het is wel heel fijn dat ik wifi heb in het appartement zodat ik af en toe lekker kan bellen met familie en vrienden zonder dat het bergen geld kost. Zo heb ik van de week bijna een half uur met Coobs gebeld, die notabene in China zit!!! Was erg leuk en wonderlijk goede verbinding!! Verder heb ik weer es een echte Massai dans avond bijgewoond (Diaan, weet je t nog ? ;)) en mocht ik ook even het tenue passen. (Zie foto op FB). Stond me goed al zeg ik het zelf, alleen t was wel wat zwaar en behoorlijk warm. Gelukkig hoefde ik er niet zo hoog bij te springen! Hihi
Ik merk dat je hier je ambitieniveau gemakkelijk naar beneden bijstelt. Zou t de hitte zijn? Voor een deel zeker! Maar soms ook omdat je afhankelijk ben van anderen, die op geheel eigen wijze omgaan met afspraken... en t is me dus gebeurd dat ik er boos van werd, maar dat heeft zo weinig zin. Soms moet ik mezelf er echt van weerhouden om op Europese manier te redeneren, dat frustreert alleen maar. En soms gebeurt het toch: zo zit Loyce al vanaf 3e kerstdag in de jeugdgevangenis omdat haar zaak de volgende dag zou zijn, en toen zou t gisteren zijn en tot op heden heeft de zaak nog steeds niet gediend en dan denk ik: al die tijd zit ze daar in een gevangenis terwijl ze ook nog bij ons had kunnen zijn....!! Grrrr.
En sommige dingen gaan zo onbegrijpelijk traag.. er is een week voorbij gegaan voordat de moeder van Bahati ('Prinzipessa') en Baraka bezocht werd in het ziekenhuis (zonder de kinderen overigens). Dat is dan een soort officieel interview waarbij ook aantekeningen worden gemaakt (die hopelijk op een dag dan wel weer in het dossier komen te staan..;) Ik was mee en kon het niet laten om een paar fotootjes te laten zien van haar eigen kinderen, die ik gemaakt heb. Dat stelde ze wel op prijs. In t kort komt het hier op neer dat deze vrouw, met HIV, niemand heeft dan deze twee kinderen en dat ze geen idee heeft wat ze moet als ze ontslagen wordt uit het ziekenhuis. Verschrikkelijk. Ze is in elk geval heel blij dat haar kinderen bij ons zijn. Omdat ik me kan voorstellen dat ze de kids graag zou willen zien (en dat het voor de kinderen ook belangrijk is om hun moeder te zien), vroeg ik na afloop aan Florence of we dat niet konden regelen? Nou dat kan dus wel, maar ik heb zomaar het gevoel dat als ik het niet had voorgesteld, ze het zelf niet zouden regelen. En dat ik er nu ook nog beetje op moet blijven aandringen... afijn, dat shock absorbent zijn, dat is dus echt belangrijk anders word je echt moedeloos hier.
Ik had een gesprek met Jackson, die met z'n motorbike z'n geld moet verdienen. Elk ritje in Mtwapa levert hem wel 50 cent op!! En hij heeft ongeveer 199 collega's die hetzelfde werk doen, moordende concurrentie! Nu begrijp ik ook waarom ze als gekken op je af komen als je uit een matatu stapt... en dat voor 50 cent! Hij huurt een kamer, moet voor zijn zoon zorgen (de moeder is er van door) en hij heeft ook nog een verantwoordelijkheid naar zijn ouders, die honderden kilometers landinwaarts wonen. Zo moest hij met de kerst halsoverkop naar huis omdat zijn moeder ziek was. Hij gaat dan met haar naar het ziekenhuis omdat ze zelf geen engels spreekt. Dat betekent dan dat hij ongeveer een omzet van twee weken moet neertellen om heen en weer te reizen (verschillende bussen, totale reistijd enkele reis ongeveer 20 uur!). En in de tijd dat hij daar is kan hij ook geen geld verdienen... daar gaat zij spaargeld weer en meer!! Pfff om moedeloos van te worden!
Tegelijkertijd doet het mij elke keer realiseren hoe bevoorrecht wij zijn!! En al is het water naar de zee dragen, het voelt ook goed om hier en daar een handje te kunnen helpen. Een paar tientjes is voor Jackson wat voor ons honderden euro's zou zijn.
Met de kinderen gaat het verder goed. Geblinddoekt een parcours afleggen met onder andere onder tafel doorkruipen en de tijd opnemen om te bepalen wie de winnaar is, blijkt zeer favoriet te zijn. Hoewel een tripje naar het strand ook nog steeds erg hoog genoteerd staat. Daar moet dan gevoetbald worden en gisteren heb ik zowaar een doelpunt kunnen maken en noemden ze me 'dangerous carin'... haha. En we hebben ook een zakloop-race gedaan. Uiteraard heeft iedereen een prijs gewonnen haha.
Gelukkig heeft Sue ('huisbaas') ook veel leuke ideeen voor spelletjes om met de kinderen te doen, soms weet ik het namelijk ook even niet meer (Marjolein: als jij nog tips hebt??)...
En we hebben weer een nieuw jongetje in het Rescue Centre: Joseph van een jaar of zes. Is door zijn ouders verkocht!!!??!! Helemaal met getekende documenten, maarja het mag helemaal niet. Vader zit in de gevangenis. Waar de moeder is en de vrouw die hem gekocht had weet ik nog niet. Joseph heeft het in elk geval vanaf de eerste minuut erg naar zijn zin in het RC. Ik heb een polaroid gemaakt die hij tot schilderij heeft omgetoverd en nu hangt hij ook in de wall of fame.. :) Er is nog genoeg plek aan de muur, wie weet wanneer het volgende kind komt wat even een veilige schuilplaats heeft bij ons....
De plaatjes verschijnen weer op facebook.
Badai!
Carin
Hoewel het aan de ene kant volkomen normaal voelt om hier te zijn, moet ik mezelf af en toe toch nog steeds knijpen en denk ik: ben ik hier echt?? Ja dus.... Het is wel heel fijn dat ik wifi heb in het appartement zodat ik af en toe lekker kan bellen met familie en vrienden zonder dat het bergen geld kost. Zo heb ik van de week bijna een half uur met Coobs gebeld, die notabene in China zit!!! Was erg leuk en wonderlijk goede verbinding!! Verder heb ik weer es een echte Massai dans avond bijgewoond (Diaan, weet je t nog ? ;)) en mocht ik ook even het tenue passen. (Zie foto op FB). Stond me goed al zeg ik het zelf, alleen t was wel wat zwaar en behoorlijk warm. Gelukkig hoefde ik er niet zo hoog bij te springen! Hihi
Ik merk dat je hier je ambitieniveau gemakkelijk naar beneden bijstelt. Zou t de hitte zijn? Voor een deel zeker! Maar soms ook omdat je afhankelijk ben van anderen, die op geheel eigen wijze omgaan met afspraken... en t is me dus gebeurd dat ik er boos van werd, maar dat heeft zo weinig zin. Soms moet ik mezelf er echt van weerhouden om op Europese manier te redeneren, dat frustreert alleen maar. En soms gebeurt het toch: zo zit Loyce al vanaf 3e kerstdag in de jeugdgevangenis omdat haar zaak de volgende dag zou zijn, en toen zou t gisteren zijn en tot op heden heeft de zaak nog steeds niet gediend en dan denk ik: al die tijd zit ze daar in een gevangenis terwijl ze ook nog bij ons had kunnen zijn....!! Grrrr.
En sommige dingen gaan zo onbegrijpelijk traag.. er is een week voorbij gegaan voordat de moeder van Bahati ('Prinzipessa') en Baraka bezocht werd in het ziekenhuis (zonder de kinderen overigens). Dat is dan een soort officieel interview waarbij ook aantekeningen worden gemaakt (die hopelijk op een dag dan wel weer in het dossier komen te staan..;) Ik was mee en kon het niet laten om een paar fotootjes te laten zien van haar eigen kinderen, die ik gemaakt heb. Dat stelde ze wel op prijs. In t kort komt het hier op neer dat deze vrouw, met HIV, niemand heeft dan deze twee kinderen en dat ze geen idee heeft wat ze moet als ze ontslagen wordt uit het ziekenhuis. Verschrikkelijk. Ze is in elk geval heel blij dat haar kinderen bij ons zijn. Omdat ik me kan voorstellen dat ze de kids graag zou willen zien (en dat het voor de kinderen ook belangrijk is om hun moeder te zien), vroeg ik na afloop aan Florence of we dat niet konden regelen? Nou dat kan dus wel, maar ik heb zomaar het gevoel dat als ik het niet had voorgesteld, ze het zelf niet zouden regelen. En dat ik er nu ook nog beetje op moet blijven aandringen... afijn, dat shock absorbent zijn, dat is dus echt belangrijk anders word je echt moedeloos hier.
Ik had een gesprek met Jackson, die met z'n motorbike z'n geld moet verdienen. Elk ritje in Mtwapa levert hem wel 50 cent op!! En hij heeft ongeveer 199 collega's die hetzelfde werk doen, moordende concurrentie! Nu begrijp ik ook waarom ze als gekken op je af komen als je uit een matatu stapt... en dat voor 50 cent! Hij huurt een kamer, moet voor zijn zoon zorgen (de moeder is er van door) en hij heeft ook nog een verantwoordelijkheid naar zijn ouders, die honderden kilometers landinwaarts wonen. Zo moest hij met de kerst halsoverkop naar huis omdat zijn moeder ziek was. Hij gaat dan met haar naar het ziekenhuis omdat ze zelf geen engels spreekt. Dat betekent dan dat hij ongeveer een omzet van twee weken moet neertellen om heen en weer te reizen (verschillende bussen, totale reistijd enkele reis ongeveer 20 uur!). En in de tijd dat hij daar is kan hij ook geen geld verdienen... daar gaat zij spaargeld weer en meer!! Pfff om moedeloos van te worden!
Tegelijkertijd doet het mij elke keer realiseren hoe bevoorrecht wij zijn!! En al is het water naar de zee dragen, het voelt ook goed om hier en daar een handje te kunnen helpen. Een paar tientjes is voor Jackson wat voor ons honderden euro's zou zijn.
Met de kinderen gaat het verder goed. Geblinddoekt een parcours afleggen met onder andere onder tafel doorkruipen en de tijd opnemen om te bepalen wie de winnaar is, blijkt zeer favoriet te zijn. Hoewel een tripje naar het strand ook nog steeds erg hoog genoteerd staat. Daar moet dan gevoetbald worden en gisteren heb ik zowaar een doelpunt kunnen maken en noemden ze me 'dangerous carin'... haha. En we hebben ook een zakloop-race gedaan. Uiteraard heeft iedereen een prijs gewonnen haha.
Gelukkig heeft Sue ('huisbaas') ook veel leuke ideeen voor spelletjes om met de kinderen te doen, soms weet ik het namelijk ook even niet meer (Marjolein: als jij nog tips hebt??)...
En we hebben weer een nieuw jongetje in het Rescue Centre: Joseph van een jaar of zes. Is door zijn ouders verkocht!!!??!! Helemaal met getekende documenten, maarja het mag helemaal niet. Vader zit in de gevangenis. Waar de moeder is en de vrouw die hem gekocht had weet ik nog niet. Joseph heeft het in elk geval vanaf de eerste minuut erg naar zijn zin in het RC. Ik heb een polaroid gemaakt die hij tot schilderij heeft omgetoverd en nu hangt hij ook in de wall of fame.. :) Er is nog genoeg plek aan de muur, wie weet wanneer het volgende kind komt wat even een veilige schuilplaats heeft bij ons....
De plaatjes verschijnen weer op facebook.
Badai!
Carin
-
08 Januari 2017 - 08:16
Marianne Hellendoorn:
Dag Caartje, wat een verhaal weer! En wat een immens verschil met ons leventje hier!! Zag van de week een item op televisie over de grootste vuilnisbelt in Afrika! In Nairobi! Het grote probleem daar is dat de mensen te dik!! worden van het ongezonde voedsel wat ze eten, krijgen dan hoge bloeddruk en gaan te vroeg dood aan hart- en vaatziekten omdat ze geen geld hebben voor de schreeuwend dure medicijnen! Ze moeten rondkomen van ongeveer 1 euro per dag. Ik realiseer me dat ik bij onze reis naar Kenia voornamelijk in luxe heb geleefd en maar zijdelings de armoede heb gezien. Jij maakt het nu mee! Wel fijn dat je je kan aanpassen al kost het soms wat moeite!
('Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet' is ook altijd leuk met kinderen. Of iets verstoppen was hier ook altijd succesvol).
Mis je wel, hoor! Dikke knuffel en tot bellens! xxx
-
08 Januari 2017 - 14:10
Hond:
Lieve Cathy, wat een heerlijk beeldend verhaal weer! En de foto's op FB -
08 Januari 2017 - 14:13
Hond:
Huh wordt er nou maar een deel van mijn reactie geplaatst???
Ik schreef nog dat een geliefd spelletje in huize Geluk vroeger Annemaria Koekkoek was.
Zal aan de telefoon even uitleggen hoe dat gaat -
08 Januari 2017 - 14:20
Frits Hellendoorn:
Asubuhi njema Carin.Hoe kufanya?
Mimi sasa kufuata mafunzo Swahili.
Nihi uzoefu moja huko katika Kenia.
Sana kusisimua kila sasa na kisha.
Natumaini unaweza usindikaji.
Mimi kamili ya matumaini pia kwamba unaweza kufurahia.
The ni hasa yale angalia.
Kuliko unaweza kusoma hii, basi kinachofuata salamu labda iets.De kutoka kwa baba yako.
Upendo ninyi
-
08 Januari 2017 - 16:04
Jeannette :
Hoi Carin ,
Wat gaat de tijd toch ongelooflijk hard !
Wat maak je veel mee verdrietig allemaal met de kindjes !
Wat een andere wereld !
Bijzonder Carin dat je zoveel mag en kan betekenen daar !
Leuk geschreven van je vader Hihi !
Vanmorgen naar de dienst 3 kindjes opgedragen zo mooi!
Vanmiddag met Jos bij Ans geweest haar verjaardag gevierd gezelllie!
Donderdagavond naar de bios geweest met Els speldje en Karin
Daarna naar de Waal helemaal leuk!
Morgen weer Maandag !
Lieve Carin
Nog een fijne tijd daar
O ja..
Weet je wat ook een leuk is om met kleine kinderen te doen,
Olleke bolleke reepje solleke olleke bolleke knol stedds de knuisjes op elkaar stapelen
Kinderen vinden dat enig denk ik he haha!
Tot de volgende blog
Liefs van ons pootje van Jimmy.
-
08 Januari 2017 - 16:30
Dea:
Lieve Carin,
Ik moet eerst even bijkomen van de lach van die reactie van je vader!
Verder: Iedereen houdt gewoon van je daar, ik zie het aan de foto's en lees het uit je verslagen!
Wat kan jij toch altijd goed allerlei situaties in het leven ombuigen.
Tot een volgende keer.
Liefs,
Dea -
08 Januari 2017 - 18:10
Fokke:
Lieve Caat; Heerlijk om jou " te volgen". Met gezonde jaloezie lees ik jouw verhalen. Ik ben erg benieuwd wat deze ervaringen met jou (gaan) doen.
Voor nu een dikke zoen. Heb het goed. Fokke
-
08 Januari 2017 - 19:17
Han:
Ha Carin,
Wat mooi dat je je zo inzet voor de kinderen en anderen daar! Gave ervaring lijkt me als ik je verhalen zo lees. Vraagt 'beetje' aanpassing hier en daar :). Wat een verschil met ons leven. Het valt me, net als op jouw foto's, ook op van de foto's van Roos uit Ghana, hoe veel levenslust de mensen vaak uitstralen. Ziet er leuk uit.
Heel veel goeds en plezier daar!
Groetjes, Han -
09 Januari 2017 - 07:41
Sytske:
Hoi Carin,
Heel leuk om je verhalen te lezen en handig dat de fotos op FB staan dan hebben we twee keer pret! Ik wens je alle geduld, liefde en wijsheid om je aan te passen aan de cultuur. En geniet van al het mooie en van de heerlijke baby knuffels <3 -
09 Januari 2017 - 08:01
Anneke Ndecheck:
Hey Carin,
Wat leuk dat jij in Afrika zit! mooie updates en fotos. Die cultuurschok/frustraties zijn heel herkenbaar. Veel zegen toegewenst!!
-
09 Januari 2017 - 08:01
Anneke Ndecheck:
Hey Carin,
Wat leuk dat jij in Afrika zit! mooie updates en fotos. Die cultuurschok/frustraties zijn heel herkenbaar. Veel zegen toegewenst!!
-
09 Januari 2017 - 08:02
Anneke Ndecheck:
Hey Carin,
Wat leuk dat jij in Afrika zit! mooie updates en fotos. Die cultuurschok/frustraties zijn heel herkenbaar. Veel zegen toegewenst!!
-
09 Januari 2017 - 17:27
Piertje Ykema:
Lieve Carin, wat bijzonder om je verhalen te lezen, wat een andere wereld!
Wens je veel aanpassingsvermogen, maar dat lukt jou zeker!
Zal je zeker blijven volgen, denk aan je!
Liefs van ons
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
